Annelik...

Tatlı telaşlar devam ediyor evimizde... Arkadaşlar "Endişeliler Kulübü'ne hoş geldin" diyorlar... Ne kadar da doğru bir söz... Endişelenmek için o kadar çok sebep oluyor ki gün içinde... Ve şimdi annemin neden bizim üzerimize bu kadar çok düştüğünü daha iyi anlayabiliyorum... Hangi yaşa gelirsek gelelim annelerimizin gözünde hep çocuğuz... Hatta bebeğiniz olsa dahi hiçbir şey değişmiyor... Annemin gözünde halen bebeğim ben... Ben yavruma kıyamıyorum, annem bana... "Aman lohusasın sen, iyi beslen, iyi giyin, sakın üşütme, akşam vakti sakın bahçeye çıkma, uyu dinlen vs. vs..." Sanırım ben de kızım kaç yaşına gelirse gelsin, annelik yapmaya devam edeceğim... Her şey kafama takılıyor... Neden bebeğim bu kadar hıçkırıyor, neden ağlıyor, isilik neden olur?.. Acaba yeteri kadar beslenebiliyor mu?... Gözü neden çapaklanıyor?... Sürekli neden, neden?... Doktor da bu kadar sorudan sanırım bıkmıştır... Her seferinde telefona sarılıp, soru sormak pek de hoş olmasa gerek... Ama her anne mutlaka aynı süreçten geçiyordur.... Tüm bunca endişelere rağmen, annelik harika bir duygu... Onun minik minik gülücükler atması dünyalara bedel... O zaman ne uykusuzluktan, ne yorgunluktan eser kalıyor... Hepsi bir anda bitiyor... Annem hep bana derdi ki: "Anne olunca anlayacaksın beni..." Gerçekten de daha yolun başında olmama rağmen ona hak veriyorum... Anne hakkı ödenmez... Geçtiğimiz günlerde kayınpederim anlattı... Peygamber efendimize biri gelip sormuş, "Ben önce kime dua edeyim Ya Resulallah?" diye... Peygamber efendimiz "Annene" buyurmuşlar, "Daha sonra kime Ya Resulullah" demiş, yine "Annene" buyurmuşlar, "Daha sonra kime" diye sormuş. Yine "Annene" buyurmuşlar... "Daha sonra kime dua edeyim" diye tekrar sorunca, "Babana" diye cevap vermişler... İşte böyle... Anne hakkı çok büyük... Hem de çok... Bence kaç yaşına gelirsek gelelim, hepimizin annelerimize ihtiyacı var... Rabbim herkesin evladını bağışlasın... Sevgiyle...