Hücrede bir masum!

Terzizade Ahmet Efendi Manisa velilerindendir. Duası makbul bir zattı. İnsanlar, "Onun hürmetine" diye dua edince, muratlarına kavuşurlardı. Şöyle ki: Sevdiklerinden birini vali hapsetmişti bir gün. Halbuki hiç suçu yoktu Adamcağızın. Garip, hapishanede açtı ellerini, yalvardı: - Yâ Rabbî! Ahmed Efendi'nin hürmetine kurtar beni bu zindandan. Aradan yarım saat geçmemişti ki, hücre kapısı açıldı birden. Gelen, valiydi bizzat. Pişmanlık duygusu içindeydi. - Kusura bakma, dedi. Bir yanlışlık olmuş. Adam sevinçle sordu. - Öyle mi? Haydi çık, evine git! Sonra müjdeyi verdi. - Evet. Senin suçun yokmuş. Haydi çık, evine git! Ve ilave etti. - Bu güne kadar hapis kaldığın için de hakkını helal et bana. Valiye sordular: - Onu niçin bıraktın? - Vallahi ben de bilmiyorum. - Bilmiyor musun? - Evet. Gaipten bir ses duydum. "O suçsuzdur, serbest bırak!" diyordu. Acele gelip serbest bıraktım kendisini. Nefsini hesaba çek! Biri de nasihat istemişti ondan. Buyurdu ki: - Selameti doğrulukta, Allahın rızasını, Resulullaha tâbi olmakta ara. Kendini başkalarından üstün görme. Şöyle devam etti: - Sana kötülük yapana, sen iyilik et. Ömrünü faydasız şeylerle geçirip heba etme. Nefsini hesaba çek. O senin düşmanındır. Adam sordu: - Nefis benim düşmanım mı? - Evet. Yalnız senin değil. - Başka kimin? - Allah'ın da düşmanıdır o. Ve devam etti. - Vakit çok kıymetli bir sermayedir. Onu boşa geçirme. Geçen zaman geri gelmez. İyi işleri yarına tehir etme. Yarına çıkacağınız belli değil çünkü.