En faziletli kelime...

Carullah Veliyyüddin Efendi, büyük velîlerdendir. 1738'de İstanbul'da vefat etti. Bir talebesi, bu zata sordu bir gün: - Hocam, sizin yanınızda kalbim ferahlıyor. Ayrılınca tekrar bozuluyor. Hikmeti nedir acaba? Buyurdu ki: - Eshab-ı kiram da böyleydi evladım. - Nasıl yani hocam? Ona şunu anlattı: Ebu Dücane hazretleri, bir gün Hz. Ebu Bekr'e gidip halinden şikayet etti: - Yâ Ebâ Bekr, ben Efendimizin sohbetinde iken ferahlıyorum. Sohbetten çıkınca kalbim tekrar dünyaya meylediyor. Neden acaba? "Ben de öyleyim" Hz. Ebu Bekir; - Bende de öyle oluyor, buyurdu. Ebu Dücane; - Haydi öyleyse, gidip Efendimize soralım bunu. - Haydi gidelim. Ve gidip sordular. Efendimiz buyurdular ki: - Benim ağzımdan çıkan her kelime, "Nur"dur. Benim yanımda iken hepinizi nur kaplıyor. Ama dışarı çıkınca Ebu Cehilleri, Ebu Lehepleri görüyorsunuz. Onların "Zulmet"i kaplıyor sizi. Sizden sonra n'aparız? - Yâ Resulallah, sizden sonra biz ne yaparız? dediler. Efendimiz buyurdu ki: - Namaz kılın, Kur'an-ı kerim okuyun, Allah deyin. Allah dostlarının sohbetinde bulunun. Bu zat, bir gün bazı gençlere: - En faziletli kelime nedir, biliyor musunuz? diye sordu. Gençler sustular. Buyurdu ki: - Hak söze peki demektir. Ve şöyle izah etti bunu: - Hz. Ömer, Resulullahın davetine "Peki" dedi. İnsanların ikincisi oldu. Eğer "Hayır" deseydi, Ebu Cehil'den daha tehlikeli olurdu.