"Her mümin velîdir!"

Bugün, Gölcük'te yatan bir Allah dostundan bahsedeceğiz. "Sultan Baba"dan... Sevenlerinden biri gemiyle seyahata çıktı bir gün. Bir gece fırtınaya tutuldular. "Sıra dağlar" misali ard arda gelen dalgalar, hurdaya çevirdi gemiyi. Yolcular denize dökülmek üzereydi ki, bu kişi ellerini açıp yalvardı: - Yâ Rabbî! Sultan Baba'nın hatırı için beni kurtar! O anda "bir el" kavradı belinden. Ve sağ salim bıraktı sahile. Adam sağa sola baktı, kimseyi göremedi. İzmit'e döndüğünde, doğruca geldi "Sultan Baba"nın huzuruna. Mübarek ona sevgiyle baktı. "Cenab-ı Hak kurtardı" - Geçmiş olsun kardeşim. Allah dostlarının hürmetine cenab-ı Hak kurtardı seni. - Beni siz kurtardınız efendim. - Her iyilik ve yardım, yalnız Allahü teâlâdandır. - Ama hocam... Eliyle "Sus!" işareti yaptı ve buyurdu ki: - Allahü teala ihsanını kullarının eliyle yapar. Adet-i ilahisi böyledir çünkü. ??? Bir gün de cemaatine, - Bütün müminler evliyadır, buyurdu. Sordular: - Nasıl olur hocam? Buyurdu ki: - Evliya demek, Allahü tealanın sevdiği kul demektir. Allahü teala, bütün müminleri sever. Onun için her mümin evliyadır. "Sevmeye mecburuz" Ve ilave etti: - Her mümini sevmeye mecbur ve mahkûmuz. - Neden hocam? - Çünkü Allahü teala, "Mümin kulumu sevmeyen, bana harb ilan etmiş olur" buyuruyor. "Hubb-i fillah" ve "Buğd-i fillah" önemlidir bunun için. - Bu ikisi ne mânâya geliyor hocam? - Müminleri, mümin olduğu için sevmek, kâfirleri, küfründen dolayı sevmemektir ki, bu, imanın şartıdır ayrıca. - Nasıl? -Yani imanın altı şartından sonra bu ikisi yoksa, o iman geçerli sayılmaz.