"Kimse eli boş dönmesin"

Aydın'da doğup Tebriz'de vefat eden Dede Ömer Ruşenî hazretleri hacca gitti bir sene. Arafat ovasında, hacıların yalvarmalarını ve içli iniltilerini görünce, ellerini açıp dua etti: - Yâ Rabbî! Bu Müslümanların haccını kabul et. Haccı kabul edilmeyen biri varsa, benim hac sevabımı ona yaz. Kimse eli boş dönmesin buradan! O gece rüya gördü. Ve şöyle nida edildi kendisine: - Ey sevgili kulum! Bütün bu insanların haclarını, senin hürmetine kabul ettim. Yeter ki sen üzülme! Uyandı, şükür secdesine vardı sevincinden. "Bu kulu ne yapalım?" Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine: Ahirette bir kimsenin hesabı görülür. Günahıyla sevabı eşit gelince, melekler sorarlar: - Yâ Rabbî bu kulu ne yapalım? Hak teala; - Mahşere geri gönderin. Eşinden dostundan, akrabasından bir miktar sevap bulsun!buyurur. Adam mahşere geri döner. Yakın akrabalarını arar, bulur ve yalvarır onlara: - Ne olur, bana biraz sevap verin! Akrabaları ondan uzaklaşırlar ve; - Biz o sevaba senden daha çok muhtacız! derler. Eli boş döner. Mahcup ve perişan bir halde durumu meleklere arzedince, melekler; - Yâ Rabbî, bu kulun eli boş döndü! diye arzederler. Allah için sevmek Hak teala; - Dünyada Allah için sevdiği kimseler yok muydu? Onlara gitsin! buyurur. Adam tekrar mahşere döner. Allah için sevdiği bir arkadaşını bulur ve; - Ne olur, bana biraz sevap verir misin? diye yalvarır. O arkadaşı; - Hayhay! der.Sevaplarımın hepsi senin olsun! Adam sevinçle geri döner. Mizanda amelleri tekrar tartılır ve sevapları ağır gelince Cennete sevkedilir. Hak teala meleklere buyurur ki: - Sevaplarının hepsini veren o kulum benden daha mı cömerttir? İkisini birlikte Cennete koyun! İki arkadaş kol kola Cennete girerler.