İnsanların en kıymetlisi!

Tabiinin büyüklerinden ve Irak'ta vefat eden Ebu Abdurrahman Sülemî hazretleri, bir gün bir talebesiyle sokakta giderken, insanlardan bazısına selam veriyor, bazısına vermiyordu. Bu hal, dikkatini çekti o talebenin. Kendi kendine, "Neden böyle yapıyor?" diye geçirdi içinden. Mübarek, onun bu düşüncesini anlayıp durdu. Bir eliyle onun gözlerini sıvazlayıp, - Şu insanlara bir bak, ne göreceksin? buyurdu. Genç talebe, - "Başüstüne" deyip, yoldan geçenlere baktığında, kimini "Maymun" suretinde gördü, kimini "Hınzır". "Affedin hocam!.." Kimi "Tilki" suretindeydi, kimi de "Çakal". Bazısını da "Kurt" veya "Köpek" suretinde görmüştü. Bunların arasında "İnsanlar" da vardı tek tük. İşin hikmetini anlamıştı. Hocasının elini öpüp, - Affedin hocam, dedi. Siz her şeyi yerli yerinde yaparsınız. Mübarek zat tebessüm etti. Ve devam ettiler yollarına. *** Bir gün de cemaatine; - Kardeşlerim, buyurdu. İnsanlar arasına karışıp, onlara İslâmın güzel ahlakını anlatmak, bir köşeye çekilip ibadet yapmaktan daha kıymetlidir. Ve ekledi: - Yolumuz, birlik, beraberlik ve muhabbet yoludur. Birbirinizi seviniz, tefrikadan sakınınız. Ve sordu onlara: - En büyük keramet nedir, bilir misiniz? - Bilmiyoruz, dediler. Doğru yolda sebat Buyurdu ki: - En büyük keramet, doğru yolda yürümekte sebat etmektir. *** Bir gün de sordular bu zata: - Hocam, bir insanın hidayetine sebep olmak çok sevap değil mi? - Elbette. - Ne kadar sevap hocam? - Peygamberimiz, hazret-i Ali'ye ne buyurmuş biliyor musunuz? - Ne buyurmuş hocam? - "Yâ Ali, sen bir kişinin hidayetine sebep olursan, güneş o gün, senden daha iyi bir kimseye ışık vermez. O gün sen, dünyanın en kıymetli insanı olursun" buyurmuşlardır.