Garipleri unutmayın!

Yemen'de yetişen velilerden Ebu Bekr bin Abdurrahman Sekkaf hazretleri zamanında birkaç genç, şeytana uyup kıra gittiler bir gün. Eğlenip içki içeceklerdi orada. Ancak yine de kimseye görünmemek için tenha bir yeri seçtiler. Zira biliyorlardı fena bir iş yaptıklarını. Olacak bu ya... Tam içki içerlerken, bu zat uzaktan gördü bu gençleri. İçki içtiklerini anladıysa da, vurmadı yüzlerine. Yanlarına yaklaşıp sordu: - Gençler! Ne yiyip ne içiyorsunuz? - Hiiiç, evden öteberi getirdik, onları yiyoruz. Sonra içki şişelerini gösterip sordu: - Şu şişelerde ne var? - Bal şerbeti. "Nasıl bir şey?" - Nasıl bir şey? Ben de içebilir miyim? Bunun üzerine bir korku sardı gençleri. Ne yapacaklarını şaşırdılar. - Eee şeey hocam, tabii buyurun için. Ama biraz değişiktir tadı. Hoşunuza gitmeyebilir. - Olsun, ben her şerbeti severim. Sonra aldı ellerinden ve içti. - Bu, gerçekten bal şerbeti. Çok da nefismiş. Gençler hayretle birbirlerine bakıştılar. Mübarek zat, bu sefer kendisi bizzat doldurup verdi o gençlere. - Alın bakalım, siz de için! Gençler, o zatın elinden alıp içtiklerinde şaşkına döndüler. Zira bu içtikleri "Bal şerbeti"ydi gerçekten. Şarap, şerbete dönüşmüştü bir anda. Bunu görünce, hepsi çok duygulanıp, hemen tövbe ettiler. Sonra ellerine sarılıp, talebesi oldular aynı gün. *** Bu zat, bir gün sordu cemaatine: En büyük nimet - Nimetlerin en büyüğü nedir, biliyor musunuz? - Bilmiyoruz, nedir hocam? - Hakiki bir İslâm âlimini tanımak ve onu sevmektir. - Bu, neden büyük nimettir? - Çünkü onları seven ve sözlerini dinleyen, hem dünyada rahat eder, hem de ahirette. *** Bir gün de sohbetinde; - Dua almaya bakın, buyurdu. - Kimin duasını alalım hocam? - Annenizin, babanızın ve hocanızın. - Başka kimin hocam? - Garipleri de unutmayın. Birini bir sıkıntıdan kurtarmak, bütün nafile ibadetlerden daha sevaptır.