Sevginin alameti!

Kuhistan'da yetişen velilerden "Ebu Bekr-i Kisâî" hazretlerinin dergahı her gün dolup taşardı insanlarla. Ancak zamanla dar geldi dergah. Genişletmek istedi mübarek. Ama şu işe bakın ki, dergahın iki yanındaki evlerde oturanlar, kıymetini bilmiyorlardı bu zatın. Satmadılar evlerini. Büyük veli çok para teklif ettiyse de yine razı edemedi. Talebeler geldiler hocalarının yanına. - Çok üzgünüz hocam. - Üzülmeyin çocuklar, Sevinin. - Sevinelim mi, neden? - Çünkü çok yakında hallolacak bu iş. - İnşallah hocam. O gece seher vaktinde mübarek açtı ellerini, yalvardı: Aynı rüyayı gördüler! - Yâ Rabbî! Senin rızan için istiyoruz bu yerleri. Çevir kalplerini bu kişilerin. O böyle dua ettiği esnada rüya görüyordu o komşular. Hatta aynı rüyayı görüyordu ikisi de. Şöyle ki: Kıyamet kopmuş, insanların amelleri tartılıyordu. Sıra bu ikisine gelince, melekler, bunlara döndüler. - Siz Cennete gidecektiniz. Ama şimdi Cehenneme götüreceğiz sizi. Korkuyla sordular: - Neden? - Evinizi o Allah dostuna satmadınız. - Satsaydık Cennete mi girecektik? - Evet, ama... Ve ikisini tutup Cehenneme götürüyorlardı ki, uyandılar. Sabah birbirlerini görünce, ikisinin de aynı rüyayı gördüğü anlaşıldı. Tabii çok pişmandılar. Anlamışlardı hatalarını. Koştular hemen bu zatın huzuruna. - Hocam affedin bizi. - Hayrola, n'oldu? - Biz hata ettiğimizi anladık. "Evlerimiz sizindir" - Yoksa Cehenneme mi gidiyordunuz? - Evet hocam, hata ettik. Evlerimiz sizindir. Para da istemiyoruz. Yeter ki affedin bizi. Sonra rüyayı anlatıp, talebesi oldular bu büyük velînin. *** Bir gün de; -Sevginin alameti nedir? diye sordular bu zata. - İtaat etmektir, buyurdu. - Söz dinlemek mi yani? - Evet. - İtaat yoksa? - O zaman sevgi de yoktur. - Pekii sevginin derecesi ne ile ölçülür hocam? - İtaatteki sürat ile. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 Fax: (0 212) 454 38 29