Allah bir kulunu severse...

İran'da yaşamış Velilerden "Ebu İshak Şirazî" hazretleri, bir gün sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, - Allahü teala bir kulunu severse, ona iki nimet verir, buyurdu. - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Birincisi, sevdiği bir kulunu tanıtır ona. - Sevdiği kuldan maksat nedir hocam? - Hakiki bir islam alimidir, Allah dostu bir Velidir. Bu büyük zatları tanıtır ve sevdirir onları. - İkinci nimet nedir hocam? - Hayırlı bir iş. Yani insanların dünyasına veya ahiretine faydası olan bir işte çalıştırır o sevdiği kulunu. Dert ve bela verir Sordular: - Daha çok severse hocam? - O zaman dert ve bela verir ona. - Sevdiği kula mı dert bela verir? - Evet. Ama bu dertleri nimet bilir o kimseler. Derd-ü belayı kemend'e benzetmiştir büyükler. Cenab-ı Hak, bu kementle tutup kendine çeker sevdiklerini. *** Bir gün de, - İhlas nedir? diye sordular bu zata. Buyurdu ki: - İhlas, Allahü teâlâyı çok sevmek ve her sevdiğini Allah için sevmektir. - En mühim iş nedir? dediler. Buyurdu ki: - Üç şeydir. Birincisi öğrenmek. İkincisi öğrendiğiyle amel etmek. Üçüncüsü de öğrendiklerini başkalarına da öğretmektir. - Neyi öğreneceğiz hocam? - Allahü tealanın emir ve yasaklarını. Ehli sünnet alimlerinden - Kimden öğreneceğiz? - Ehl-i sünnet âlimlerinden veya onların kitaplarından. - Neden ehl-i sünnet alimleri? - Çünkü onlar nakli esas alır, kendi kafalarından bir şey yazmaz ve söylemezler. *** Bir gün de sohbetinde, - Çok sayıda iyilik vardır, buyurdu. Ama bunların en iyisi iki şeydir: - Onlar nedir? dediler. Buyurdu ki: - Biri doğru iman. Öbürü, insanlara karşı şefkatli olmaktır. Kötülük de çoktur. Ama kötülüklerin en kötüsü iki şeydir. - Onlar nedir? - Biri kâfirlik, öbürü insanlara eziyet etmektir.