Resulullahın şefaati

Büyük âlim "Hızır Çelebi", bir gün şunu anlattı cemaatine: Mahşer günü, güneş iyice alçalıp ehl-i mahşeri yakar. İnsanlar sıkıntıdan patlayacak hale gelip, çaresizlikten; - Şu hesap başlasın da n'olursa olsun, derler.İsterse Cehenneme gidelim. Ve önce "Âdem Peygamber"e gidip yalvarırlar: - Ey babamız! Ey hazret-i Âdem! Sen, Hak teâlâ katında aziz ve muhteremsin. Bu mahşer meydanında hâlimiz pek fenadır. Ne olur, bize şefeatte bulun da hesabımız başlasın artık. Âdem Nebi özür dileyip, "Nuh aleyhisselâm"a sevkeder onları. Ehl-i mahşer me'yus halde ayrılıp hazret-i Nuh'a varır ve ondan şefaat dilerler. Ancak o da özür dileyip, "İbrahim Peygamber"e gönderir onları. Bu defa onun huzuruna varırlar: - Ey Allahın dostu! Ne olur şefaat et de, Rabbimiz baksın hesabımıza! Halilullah, onları "Mûsâ Peygamber"e, o da "Îsâ aleyhisselam"a havale eder. Îsâ Nebi de özür dileyip; - Siz Hâtem-ül Enbiya'ya gidin, der. Çünkü peygamberlerin sonuncusu ve en şereflisi Odur. Ehl-i mahşer son bir ümit Resulullahın minberine gelirler: - Ey Allahın Sevgilisi! Senden sonra gidecek kapımız yoktur. Ne olur, sen şefaat eyle ki başlasın hesabımız. Sevgili Peygamberimiz; - Peki, buyurur. Rabbim izin verirse ben şefaat ederim. Ve hemen Arş-ı âlâya varıp, orada "bin sene" süren bir secdeye kapanır. O esnada ehl-i mahşerin hali çok müşkildir. Bazısının zekâtını vermedikleri mallar, paralar, boyunları üstünde "ağır halka" olmuş ve "dağ" gibi ağırlaşmıştır. Feryat ve figanları gök gürlemesini andırır adeta. Efendimiz secdede iken Rabbimizden bir nida gelir: - Yâ Muhammed! Başını kaldır. Şefaat eyle, kabul edilir! Efendimiz secdeden kalkıp yalvarır: - Yâ İlahî! Kullarının hesabını gör ki, günahlarıyla mahşerde rezil rüsvay oldular. Halleri perişandır. Efendimizin şefaatiyle "Mizan" kurulur ve ehl-i mahşer kurtulur bu azabtan. >> E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com