Nasihat!

(Kü­çük­de­dem­den...) Tam za­ma­nı, bil­men şart o­la­nı bil­dir­me­nin; do­ğum gü­nü­nü kut­lu­yor­sun: İn­san i­çin en ö­lüm­cül has­ta­lı­ğa ya­ka­lan­mış ol­mak; doğ­muş ol­mak­tır! Ey be­nim ah­mak oğ­lum! Şim­di se­vinç­le tit­ri­yor mu i­çin? Di­yor mu­sun; be­ni ne ka­dar da çok se­vi­yor­lar?.. ­Kırk say­fa sev­gi ye­ri­ne kırk say­fa söv­gü ol­say­dı şu­ra­da; kırk ki­şi se­vi­yor o­la­ca­ğı­na kırk ki­şi yer­sey­di se­ni, de­ği­şe­cek­tiy­se yü­rek çar­pın­tın, bil ki i­yi a­dam o­la­ma­mış­sın! * ­Yet­me­di mi, da­ha da na­si­hat mi is­ti­yor­sun? Pe­ki, a­ma i­yi din­le! ­Dü­ğü­ne gi­den­ler de, ö­lü­me gi­den­ler de bin­se... Va­gon­la­rın­da hay­van­lar da, in­san­lar da ta­şın­sa, t­ren t­ren­dir... T­ren­ler; ray­la­rın­dan çık­ma­dık­la­rı sü­re­ce yol a­lır­lar! ­San­ma ki se­vil­me­ler bit­mez! San­ma ki, se­ni baş­la­rı­nın üs­tü­ne kal­dı­ran­lar as­la bı­rak­maz­lar!.. Şim­di sen; kon­du­rul­du­ğun yer­de, dir­sek­le­rin ka­şın­sa sa­nır­sın; ka­nat­la­rın çı­ka­cak... ki vahh! Hül­ya­la­ra dal­ma, gö­zü­nü aç! İs­tid­rac ka­bı ke­ra­met kâ­se­si­ne ben­zer... Bi­ri in­san­lık i­çin şi­fa, bi­riy­se i­çe­ni öl­dü­ren ze­hir­dir! * Ey poh­poh­lan­mak­tan hoş­la­nan ve i­çin­de ku­dur­muş kö­pek ya­şa­yan "ben" ka­fe­si!.. Bil­mi­yor mu­sun; rüzgâr es­ti­ği za­man çöp­le­ri bi­le ha­va­la­ra kal­dı­rır!.. ­Sa­kın o­la ki­bir­len­me! Süs­lü, renk­li u­çurt­ma­la­rı yük­sek­ler­de tu­tup bu­lut­lar­la ya­rış­tı­ran ken­di­le­ri de­ğil; bağ­lı ol­duk­la­rı ip­ler­dir! Rüzgâ­ra ka­nıp i­pi­ni bı­rak­ma! Ye­le ve­ren; ya­ban e­le ver­miş o­lur ken­di­ni!.. * Ey be­nim toy oğ­lum, to­pal a­tı­mın toy­na­ğı; ku­la­ğı­nı i­yi aç! Se­ni iz­le­yen göz­le­re; "üs­tü­nüz­de kaş var" der­sen, ne ka­dar se­vil­di­ği­ni... Ve se­ni se­ven­ler­den ok gi­bi söz­ler ge­lir­ken, ken­di kal­bi­ne bak­tı­ğın­da; "ne ka­dar sev­di­ği­ni" an­lar­sın! ­Dil­siz ol, tuğ­la­lar a­ra­sın­da e­zil­sen de; sen "harç"sın!.. ­Ne ol­duk­la­rın­dan bü­yük gör in­san­la­rı, ne de ol­du­ğun­dan mü­him gö­rün­me­ye ça­lış... ­Hep ol­ma­nın yo­lu "hiç" ol­mak­tan ge­çer, ki sen za­ten hiç­sin! Sa­kın o­la ki­bir­len­me; ­Rüzgâr­la­rın, ha­va­la­ra kal­dır­dı­ğı­nı u­nut­ma, es­ti­ği za­man; çöp­le­ri bi­le!..