Kof hayatlar

'Kof' hayatların kahramanları çoğalıyor... Bakmayın; 'Ferman devletinse meydanlar bizimdir' diyerek kelimelerin efendiliğine soyunan ve haklıdan yana 'taraf' olduğunu iddia edenlere... O döneklerin dönüş hikâyelerini yazmaya başlasak, burdan Bağdat'a yol olur... Daha dün değil miydi? Bağdat'ın ablukuya alındığı, savaşın eli kulağında olduğu günlerde binlerce insan bir stadyuma dolmuş ve ellerinde mumlarla güya karanlıkları aydınlatıyordu... Ve ihtiyar bir adam 'içinde dar duvarlara sığmayan yüreklerden' birine ait bir şiiri bağırarak okuyordu; "bağdat'lıyız, bağdat'tayız, bağdat'lıyız bağdat'ta düşünce bombalar adımız meçhule kalır adımız meçhul yanar kavrulur bedenimiz sevdiklerimiz yanar kavrulur külümüz kalır geriye rüzgarda savrulur sözümüz kalır bir de öfkemiz, bir de öfkemiz, bir de öfkemiz öfkeliyiz kül savrulur, söz kalır, öfke büyür büyüyor" * Ve Bağdat'a bombalar düşünce, o kalabalıklar usulca kayboldu... Kimdiler? Kimseler bilmedi... Kalabalıklardan geriye âdeta mumların külü kaldı kalmasına, şarkılar rüzgârda savruldu savrulmasına ama ne söz ve ne de öfke kaldı... Bir mum gibi eriyip gittiler... * 'Kof ' hayatların kahramanları çoğalıyor... İsyanlar da modaya yenik düşmüş... Rutinleştirilmiş... Dün unutuluyor artık... Bir gün sonrasına dahi taşınamıyor... Bugün ise 'ayakta durma' telaşına yenik düşmüş... Yarına gelince, zaten 'yarın diye bir şey yok' diyor usta Tarık Buğra... Kalabalıkların tepki ve öfkeleri de yalancının mumu gibi yatsıya kadar yanıyor... Acılar da bir çıranın ömrü kadar hatırlanıyor... Güneş kaybolup gidince, zaman karanlıklara bürününce, gökyüzünde bir tek 'ay' kalıyor... Ay'ın bile bir yanını karanlık teslim alıyor... Ve dün unutuluyor, nasıl olsa yeni bir gün başlıyor... Şairin; 'Her gece iki yıldız çalıyorum gökyüzünden' deyişi gibi yıldızlar çalınıyor ve sokaklara, denizlere atılıyor... 'Kof ' hayatların kahramanları çoğalıyor... Bu yüzden kalabalıklar bir günde dağılıyor...