Babayiğitler az bulunur

Bir dostum anlatıyor: "Abicim uzun ve çileli bir maceraydı bizimki. Ticarete öyle dalmıştık ki, iki çocuğumun doğumunda da ben Anadolu'nun derinliklerinde pazarlama turlarındaydım. Sonra işi mağazaya bağladık. Yaptığımız işin içinde büyüdüğümüz için mağaza ilk yılda dar geldi. Derken sizin de şahit olduğunuz o gelişme ve büyüme süreci başladı. Ülke insanımızın 'borç ödeme' konusundaki hassasiyetini onlardan birileri olduğumuz için iyi bildiğimizden, dışarıdan bakıldığında aşırı riskli görünen 'açık hesap, senetli ödeme' sistemini önce elle takip ederek, sonraları bilgisayar bazlı takip sistemleri geliştirerek büyüttük. Bu sistem sayesinde bulunduğumuz sektörde vergi rekortmeni olduk. Şirketin bütünü hukuken bana ait idi. Ancak ağabeyimle aramızda en ufak bir serzeniş bile olmadan ortaklığımız sürüp gidiyordu. Vakit geldi 28 Şubat'ın o karanlık günlerine dayandı. Basında BÇG tarafından hazırlanan 'Yeşil Sermaye' listesinde ilk on sırada adımız çıkınca, o güne kadar hiçbir büyük problem yaşamadığımız yüz bine yakın müşterimizin kırk bini aniden ilişkilerini dondurdu ve ödemeler aksamaya başladı. Bunu hissettiğim anda, ani bir kararla aileyi topladım, çevremizdeki insanların âdeta imrendikleri şirketimizi küçültme ve sonunda tasfiye etme sürecini başlattım. Aile fertlerinin gözyaşları ve birbirlerine sarılarak ağlamaları gözümün önünden gitmez. Bütün varlıklarımızı herkesin kabul edeceği bir şekilde paylaştık. Ağabeyim baba ocağına döndü, ben de sakin bir köşede yıllardır dinlenmedeyim. Ama şunu söyleyeyim, son derece mutlu ve huzurlu bir yaşayışımız var. Şirket zirvelerde dolaşırken kendi ölçülerimiz içinde belki de sınırsız harcama yapıyorduk. Şimdi harcamalarımız sınırlandı ama mutluluğumuz sınırları aştı. Son iki yıldır tam bir kuluçka dönemi yaşadım. Şimdi yepyeni fikirler ve yönetimde yepyeni bir anlayışla harekete geçmek üzereyim..." Eğer bu gençlerin yolu kesilmeseydi onlar o günlerde Türkiye'ye milyonlarca dolar gelir getirecek faaliyetlere hazır idiler. Küsmemiş olmaları ülke için bir şanstır bence. Çünkü ticaret her babayiğidin harcı değildir.