Ahmet Demirbaş

"Kıyâmet günü Allahü teâlânın izni ile, iyiler, kötülere şefâ'at edecek, araya gireceklerdir. Kâfirler, hesaptan sonra, Cehenneme girecek, Cehennemde ve azâbda ebedî kalacaklardır..."

Şefâ'at haktır. Tövbesiz ölen mü'minlerin küçük ve büyük günâhlarının affedilmesi için, kıyâmet günü her Peygamber şefâ'at edecektir. Kur'ân-ı kerîmde birçok âyet-i kerîmeler, şefâ'at etmek için, izin verileceğini bildirmektedir.

Eğer, Avrupa içlerine kadar inen Türkler, Müslüman olarak gelselerdi, bugün Avrupa'nın çehresi değişirdi. Koca Avrupa Müslüman olabilirdi. Çünkü o zamanlar Hristiyanların esaslı bir inançları, medeniyetleri yoktu...

Namaz, çirkin, kötü ve yasak olan şeylerden insanları men eder. Güzelliği, diğer ibâdetlerden ayrı olarak, îmân gibi kendindendir. Kendisinde, en ziyâde ibâdetleri toplayan ve insanı Cenâb-ı Hakka en ziyâde yaklaştıran bir ameldir...

Kendinde kötü huy bulunan kimse, buna yakalanmanın sebebini araştırmalı, bu sebebi yok etmeğe, bunun zıddını yapmağa çalışmalıdır. Kötü huydan kurtulmak, bunun zıddını yapmak için çok uğraşmak lâzımdır...

Başkasının kötü ahlâkından şikâyet eden kimsenin kendisi kötü ahlâklıdır. Başkalarının kötülüklerinden bahsediyorsak, bu kendimizin kötü olduğunun alâmetidir. Güzel ahlâk, eziyetleri sineye çekmektir...

Dünya hayatı çok kısadır. Âhiretin azâbları pek acı ve sonsuzdur. İleriyi gören akıl sâhiplerinin ihtiyârlayıp pişmanlık duymaması için, Allahü teâlâya kulluk yapılacak en kârlı zaman olan gençliğin kıymetini bilmesi lâzımdır...

İyilik edenlere hürmet edilir. Nimet sâhipleri büyük bilinir. O halde, her nimetin hakîkî sâhibi olan Allahü teâlâya şükretmek, insanlık icâbıdır. Aklın lüzûm gösterdiği bir vazife, bir borçtur...

Şükrün ilmi, nimeti Allahü teâlâdan bilmektir. Yeryüzündeki nimetleri yağmurdan ve yağmuru buluttan ve sahrada kurtuluşu rüzgârdan bilmek câhillik olur ve insanı şükür makâmından uzak tutar...

Kalb, ruh ile nefs arasında bir köprü gibidir. Marifetler, feyzler, kalbe ruh vasıtası ile gelir. Kalb, his uzuvlarına da bağlıdır. His uzuvları ne ile meşgul olursa, kalb ona bağlanır. Kalb, ilim, hikmet, ma'rifet, Allaha ibâdet için yaratılmıştır...

Müslümanlar din câhillerinin hîlelerine, yalanlarına aldanmamalı, bize emânet edilen çocuklarımıza sahip olmalıyız. Onlara sahip olmak da, dînimizin emirlerine uygun olarak yetiştirmekle olur...

Çocuklara Allahü teâlânın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünya saâdetine ererler. Bu saâdette anaları, babaları ve hocaları da ortak olur. Eğer bunlar öğretilmez ise, bedbaht olurlar...

Allahü teâlâ, her şeyi sebep ile yaratmakta, ni'metlerini sebeplerin arkasından göndermektedir. Zararları, dertleri def etmek için ve faydalı şeyleri vermek için de, duâ etmeyi sebep yapmıştır...

Allahü teâlâ buyurdu ki: (Ben cömerdim, kerem sâhibiyim, cimri ve alçak insanlar bana mücâvir olamaz. Cimrilik ve alçaklık küfürden gelir. Ehl-i küfür Cehennemliktir. Cömertlik ve kerem îmândandır. Îmân ehli ise Cennettedir.)

Hazret-i Ali buyurdu ki: "Dünyalığa sâhip olduğun zaman ver! Vermekle mal tükenmez. Dünyalığın azaldığı zaman, yine ver! Çünkü, o devamlı kalmaz..."

Gıybet söylemek veya dinlemek, ibâdetlerin sevâbını yok eder. Zahmet çekerek, sıkıntılara katlanarak ibâdet yapıp da, bunun sevâbını yok etmek, akılsızlık, cahillik ve ahmaklık değil midir?!.

Mûsâ aleyhisselâm, Allahü teâlâdan dokuz defa nasîhat istedi. Hepsinde de Cenâb-ı Hak, ana-babaya itâ'at etmesini isteyerek (Ana-babasına iyilik edenleri sevdiklerim arasına alırım" buyurdu...

Ana-babayı ziyâret etmemek büyük günâhtır. Uzakta iseler, hiç olmazsa, selâm göndererek, tatlı mektup yazarak, telefon ederek gönüllerini almalı ve bu günâhtan kurtulmalıdır.

Büyük bir ni'met olan malı isrâf; Allahü teâlânın ni'metini hakîr görmek, ni'mete kıymet vermemek ve elden kaçırmak, kısaca küfrân-ı ni'met etmek, yâni şükretmemek olur. Ni'metin kıymeti bilinmeyince de elden gider...